Back to paradise

In Winton (wat alweer eeuwen geleden is) na een paar weken de auto gepakt. Het festival was afgelopen. De optredens waren bar slecht, op één zanger na, wat de beste avond in Winton bleek te zijn. Tijdens het festival een plannetje gesmeed: De dag ná het festival, pakken Romain (Fransman) en ik de auto en vertrekken richtig Brisbane. Op het laatste moment vraagt een andere Franse backpacker of hij een plekje kon bemachtigen in mijn auto. Zo gingen we met z'n drieeën op weg. 4 dagen reden we door The Outback. We kampeerden op gratis kampeerplekken, maakten ons eten op een zelfgemaakt vuur en keken naar de sterren iedere nacht. Terug in Brisbane ben ik teruggegaan naar Brisbane City Backpackers. Mijn plan: Gedag zeggen in Brisbane voor een paar dagen, misschien een paar dagen werken en dan door naar het zuiden. Bestemming: Melbourne. Zoals altijd vallen deze plannen in het water. Ik bleef in Brisbane een hele maand, pakte mijn oude baan weer op en bouwde nieuwe vriendschappen op.
Toen ik hoorde dat ik in Western Australia gemakkelijk een farm job zou vinden, heb ik een ticket naar Perth geboekt. Melbourne? Daar kom ik waarschijnlijk niet meer terug dit jaar.
Direct ben ik doorgegaan naar Pemberton. Een klein plaatsje 4 uur ten zuiden van Perth. Een van die plekken waar veel backpackers verzamelen om hun farm days bij elkaar te sprokkelen. (Als buitenlander in Australia kun je twee jaar Working Holiday Visa krijgen. Een voorwaarde is dat je in je eerste jaar 88 dagen of 3 maanden in een landelijk gebied werkt op een boerderij.) In de tijd dat ik daar was, was het vooral avocado's, aardappels, aardbeien, appels en limoenen.
Na een week in Pemberton kwam de chef van Silkwood Wines restaurant het hostel binnen op zoek naar een serveerster. Met mijn jarenlange ervaring in de horeca moest ik het een kans geven. Na het eerste weekend (want ze zijn geopend van vrijdag tot maandag) had ik het al te pakken en na 5,5 maand konden ik, mijn manager en vriendin, Maddy en mijn chef en vriend, Aiden niet geloven dat ik het volgende weekend niet meer op de vloer zou staan.
Dit was niet de enige baan die ik had. Ik heb 1,5 maand tussen de avocadobomen gezworven, bomen beklimmen als een klein aapje en veel gelachen met de supervisour en mijn vrienden in het veld. Een paar weken lang ben ik 3 of 4 dagen in de week gewoken door mijn alarm om 3.30 om vervolgens om 4.00 op het veld in de harvester aardappels te sorteren. Eén voordeel: vroeg klaar, dus de rest van de dag is helemaal voor mezelf. Er waren zelfs dagen dat ik vroeg begon, stopte om 11.00 en om 12.00 was ik in het restaurant met mijn vriendelijke glimlach. In mijn achterhoofd de gedachte dat deze mensen niet weten dat ik mijn vingers een paar uur geleden nog in het zand stak om de stenen en rotten aardappels weg te gooien.

Verspreid over Pemberton wonen meestal over 100 backpackers. Pemberton heeft zelf zo'n 1000 inwoners. Dus kunnen we zeggen dat backpackers zo'n 10% van Pemberton overneemt(?) Op een zeker punt ken je ze allemaal! Haha
Het hostel was mijn thuis. Sinds ik reis ben ik nog nooit zo lang op één plek blijven hangen en ik heb een paar speciale banden kunnen leggen met een paar prachtige vrienden. We deden niet veel, want iedereen werkt door de week en in het weekend ben ik een van de weinigen die werkt. Maar ik ben met vrienden naar een klein festival geweest, met kerst zijn we met alle backpackers die nog in Pemby waren naar het strand gegaan, Nieuwjaar was klein, er waren maar een paar mensen, maar ik voelde me goed en dat was alles dat ik nodig had. Als ik me verveelde pakte ik de auto met een vriend en reden we gewoon rond Pemberton op zoek naar die plekjes die de moeite waard zijn.
Zo nu en dan hadden we een klein feestje met 'barbie' (bbq) waaronder mijn verjaardag en mijn afscheidsfeest. De laatste dagen in Pemberton waren moeilijk. De mensen waar ik ontzettend een ontzettend goede band mee heb opgebouwd, de mensen die ik iedere dag zie, waar ik iedere dag een praatje mee maak, de mensen waar ik alles mee deel, ik heb ze allemaal achter moeten laten. Je raakt gewend aan het gedag zeggen tegen mensen als je reist, maar dit wil niet zeggen dat het makkelijker wordt...
Uiteindelijk een paar maanden terug een vlucht geboekt, omdat mijn visa zou verlopen. Mijn gedachten: Terug naar Azië!!! Ongestructureerd, vreemde taal, strand, goedkoop, op zoek naar dat stukje paradijs waar ik wíl blijven hangen, niet omdat ik geld moet sparen (zoals in Pemberton). De goedkoopste vlucht vloog naar KL in Maleisië op 1 mei. Afscheid in Pemberton was zwaar, erg emotioneel en dan ga ik naar de plek waar ik een hekel aan heb: vliegveld! In het vliegveld besef ik iedere keer dat ik alleen op de wereld ben. Ik zie mensen herenigd met vrienden en familie en dan verbeeld ik me hoe het zou zijn om mijn vrienden en familie weer te zien. Dus in KL zo snel mogelijk het busstation opgezocht en de bus gepakt. In Australië heb ik niet veel Nederlanders ontmoet, maar ik stapte de bus out in KL en de eerste Westerse die ik zie is een Nederlandse. Everything happens for a reason. Lara nam me me naar haar guesthouse en vanuit daar heb ik mijn verdere plan gesmeed. Ik houd niet van steden, dus heb de volgende dag de bus gepakt naar Lumut en de boot naar Pangkor Island (westkust). Ik zit nu al meer dan een week op een klein stukje paradijs. Het weer is wisselend, meeste dagen zitten we flink te zweten, laat in de middag regent het soms, wat de avond draaglijk maakt. Vandaag hebben we een dag van grijs, grauw en regen zo nu en dan, wat een erg welkome afwisseling is. Hier op het eiland een oude Finse vriend opgezocht en bijgekletst over onze avonturen na onze eerste ontmoeting in India.
Verdere plan: Maandag vertrek ik naar Penang Island om mijn visum voor Thailand te regelen, daarna moet ik in het oosten Perhentian Islands bezoeken, want iedereen praat over dat paradijsje. Vanuit daar ga ik kijken waar ik heen wil in Thailand.
Het strandleven voelt weer goed en ik kan niet wachten meer paradijs te vinden en wellicht oude bekenden tegen te komen.