OVERWHELMED!

Dat is het woord dat omschrijft hoe mijn eerste dag op stage was.

Gisteren, 8.30uur; Liza en ik arriveren op de school. Vol spanning wachten we tot we naar binnen mogen!
Het was de eerste dag van de week (want maandag hadden ze vrij), dus er werd geopend in de grote zaal: bidden en zingen tot Jezus en er wordt een stuk voorgelezen uit de Bijbel. Dit keer ging het over de tien geboden (al werden ze niet alle 10 benoemd). De kinderen zitten er allemaal erg rustig bij en je krijgt de indruk dat ze deze regels allemaal netjes opvolgen, maar later besef je dat deze jongens (en een paar meiden) op straat wonen en niet altijd eerlijk aan geld of andere dingen komen. REALITYCHECK!
Na de bijeenkomst wordt ik voorgesteld aan de docente waar ik aan gekoppeld ben: Elaine. En eenmaal in het lokaal word ik voorgesteld aan de kinderen: Johannes, Ricardo, Edwin, Zavier en Diego. (Ja, het zijn er maar 5.) De kinderen worden aangesproken in het Afrikaans, wat ik aan de ene kant jammer vind omdat ik alles mee wil krijgen. Aan de andere kant is het tof omdat ik dan de taal leer kennen. De kinderen in deze klas zijn nog niet zo ver in hun vaardigheden, dus krijgen ze bijvoorbeeld bij wiskunde relatief makkelijke sommen: aftrek- en optelsommen van honderdtallen en deel- en keersommen tot 20. Didactiek: 0,0. De docent schrijft de sommen op het bord en de leerlingen schrijven ze over en lossen ze op met of zonder telraam. Sommige kinderen hebben extra hulp nodig en sommige willen het echt alleen doen. De docent kijkt de sommen na. Als ze goed zijn, zijn ze goed. Als ze niet goed zijn, moeten ze verbeterd worden.
Complimenten geeft Elaine niet. Ik stond vandaag bij een leerling mee te kijken en hij had een heel rijtje sommen goed, dus ik zeg: ‘Good job’ en hij kijkt omhoog met grote ogen die zeggen ‘wow, dank je!’ Daarvan krijg ik het warm van binnen.
Diego is de snelste en de slimste van de groep. Hij lost de sommen in no time op en vandaag kwam ik erachter dat hij ook nog beter woorden kan schrijven dan de rest. Hij is ook de meeste ijverige van allemaal. Hij wil graag naar beneden (de werkplaats, waar de kinderen een beroep aangeleerd krijgen).
Na wiskunde was het tijd voor een educatief spelletje over het milieu: niet de kraan laten lopen tijdens het tandenpoetsen, lichten en tv uit wanneer je weg gaat enz. De kinderen weten wat goed is en wat niet en kunnen dit goed verwoorden, maar of ze het echt doen: da wet gen meens! Ik krijg de indruk dat ze weten wat ik wil horen en dat ze dat dan ook vertellen. Wat ik erg jammer vind, want ik wil weten hoe zij zich gedragen en ik wil ze super graag iets leren waar ze echt wat aan hebben!
Ook heeft de school computers (wow!). Gisteren waren wij aan de beurt aan de computer. De leerlingen worden verplicht een typeprogramma te gebruiken. Hier krijgen ze woorden met definities die ze over moeten tikken. Ten eerste kijken de kinderen niet wat ze typen en ten tweede zijn de woorden veel te moeilijk (erg jammer dus).
In de pauze heb ik op het schoolplein rondgelopen samen met Elaine. Ze vertelde mij een paar verhalen over de leerlingen.
Het verhaal dat op mij het meeste indruk heeft gemaakt is over Johannes.
Johannes is pas drie maanden op deze school en is 16 jaar oud. Op zijn 4e is zijn moeder overleden waarna zijn vader zelfmoord pleegde. Johannes bleef alleen achter. De overheid was er niet voor hem, er was geen maatschappelijk werker, geen famillie, niets. Hij is op straat beland en is dus vanaf zijn 4e opgevoed door straatkinderen. Hij is nooit naar school geweest tot drie maanden terug. Dit is niet mogelijk in Nederland, waarom hier dan wel?
Zulke verhalen raken mij echt en ik was dan ook helemaal kapot moe toen ik gisteren thuis kwam. Ik was niet in staat een stuk te schrijven voor mijn blog, vandaar dat dit er nu pas is.

Vandaag was het een simpele dag, want na de pauze gingen de kinderen sporten of iets anders doen. Mijn kinderen gingen dansen. En wat kunnen ze er wat van! Ik zou willen dat de jongens in Nederland dat zo deden, fantastisch! Alleen al wanneer ze muziek horen, willen ze dansen, maakt niet uit waar ze zijn!
Vandaag zag ik tijdens een spelletje dat Elaine met de jongens deed dat ze het fijn vinden bij elkaar te zijn en en dat ze gezellig kunnen kletsen. Ondertussen kon ik het gesprek redelijk goed volgen (in het Afrikaans) en mocht ik de puntentelling van het spel bijhouden. De jongens vonden het prachtig!

Ondanks de verschrikklijke verhalen blijven deze kinderen lachen, bijzonder! Ze vinden het heerlijk om over andere dingen te praten dan over de straat. Vandaag aan tafel, net voor de lunch hadden we het over Nederland. Mijn vader, moeder, zusje en broertjes kwamen ter sprake en een van de kinderen vroeg aan mij met grote ogen: You have a father and a mother?
Mijn hart brak!!
Ze wilden weten hoe Nederland was. Hoe leg je dat uit? ‘Different’ ‘Is it nice? Becouse it’s not nice here!’ Ik zei dat ik het wel leuk vond hier, maar daar konden ze met hun hoofd niet bij. Het is zo raar om zulke verschillende meningen te hebben, maar dit heeft alles te maken met de wereld waarin ik leef en de wereld waar wij in leven.
Ik denk dat veel van deze kinderen een goede houvast hebben aan het geloof. Het geloof staat dan ook redelijk hoog op deze school. Ik zie afbeeldingen van Jezus, er wordt gebeden, gezongen en de muziek die men in de klas draait is gaat ook vaak over Jezus. Ik geloof zelf niet, maar ik hoop dat deze kinderen hier wel iets mee kunnen!


Toen ik vandaag met Liza naar huis liep stelde ze een prachtige vraag: ‘Paulien, ga jij je ook niet steeds meer zwart voelen?’ Wauw, ja eigenlijk wel!
En hoe aardig zijn alle mensen in deze stad! We kunnen tegen iedereen gedag zeggen en iedereen toont een lach tevoorschijn en groet vriendelijk terug. Vele mensen die we spreken zijn nieuwsgierig naar waar we vandaag komen en wat we komen doen. Iedereen is enthousiast. Iedereen kent Salesians ook. Het stomme is eigenlijk dat in Nederland zulke scholen niet bestaan, vandaar dat ik een stukje over Salesians heb geschreven, zodat het makkelijker te begrijpen is waarom de kinderen hier alleen life skills, taal en rekenen krijgen.

Het Salesians Instituut bestaat uit verschillende projecten. Het project waar ik op werk heet Learn to Live.
Learn to Live is een educatieprogramma voor straatkinderen uit Kaapstad en omstreken. Een aantal van 40 tot 90 kinderen van een schoolleeftijd komen iedere dag vanuit het opvangtehuis of direct van de straat naar de school. ’s Ochtends krijgen de kinderen die van de straat komen ontbijt op school. De kinderen die van de opvang komen, krijgen ontbijt daar. Lunch is er voor alle leerlingen! De docenten krijgen er geen eten, zij gaan na de lunch naar huis om te eten.

Het doel van de school is om deze kinderen in een veiligere omgeving te krijgen. Sommige leerlingen komen direct van de straat en zijn er opgegroeid. Zij kennen geen omgangsvormen, tafelmanieren en andere dingen die normaal zijn voor veel mensen. Na deze school kunnen ze doorstromen naar de 16+ groep, maar ze kunnen ook naar een andere school, zodat ze ook andere dingen leren.
De kinderen krijgen geen normale lessen. Zij krijgen lessen in omgangsvormen, taal, rekenen, werken met de computer, kunstvakken en sport.
Religie heeft een grote rol binnen deze school. Iedere week wordt er begonnen met een bijeenkomst in de grote zaal waar iedereen welkom geheten wordt. Tijdens deze bijeenkomst wordt er gezongen en gebeden. Voor en na de lunch wordt er gebeden om God te bedanken voor de maaltijd en het drinken. Dit alles gebeurt in het Engels, maar ook in het Afrikaans en Xhosa.

Zodra een kind klaar is om een beroep te gaan leren kan het naar ‘beneden’. Hier zijn de werkplaatsen. Er zijn verschillende werkplaatsen met verschillende specialiteiten. Zo is er een werkplaats waar leer bewerkt wordt, een waar gemetseld wordt, een waar aan auto’s gesleuteld wordt en ga zo maar door. De school heeft connecties met bedrijven die graag deze kinderen aan wil nemen, zodat ze na school meteen aan de slag kunnen.
Het kan ook dat het kind naar een andere school gaat (een normale school). Hier krijgt het les zoals andere kinderen hier in Zuid-Afrika. Ik zal niet zeggen zoals in Nederland want dat is niet zo!
Via de volgende link krijg je een filmpje te zien over Salesians.
http://www.youtube.com/watch?v=u2ip9PF-yDs


Gisteren en vandaag hebben Liza en ik na stage niets meer gedaan. Gisteren waren we helemaal kapot door alle indrukken. Misschien heb ik gisteren iets te veel van Afrika gezien in één dag. Maar waarschijnlijk is het genoeg om het gevoel te krijgen dat ik dan toch werkelijk in Afrika zit en niet erg dicht bij huis! Beetje bij beetje komt het idee dat ik toch echt ver weg ben, maar het voelt goed.
Ik vind het heerlijk in deze stad en ik heb het gevoel datik hier wil blijven en dat twee maanden véél te kort is!
Toch zal ik terugkeren in November!
Voor wie het nog niet gelezen had: mijn foto's zijn te vinden op http://picasaweb.google.nl/plienweijs/KaapstadSeptemberOktober2010#